Een jaar later & Bellyfriends

En dan is het 22 november 2020. Een jaar is er dan alweer voorbij waarin er veel voor mij veranderd is, zowel fysiek als mentaal. Dit is niet niks ! Ik denk in die dagen veel na over deze periode en de dag van de operatie en ben zo ontzettend blij met wat ik bereikt heb, maar ben ook gigantisch emotioneel. Ik heb zoveel steun en hulp gehad van bepaalde mensen, ik dank ze ook hiervoor. Ik heb die dag nog even contact met Wiebren en heb het hier met hem over, hij weet ondertussen ook wel hoe dankbaar ik hem ben voor wat hij voor mij heeft betekend. Al vaker had hij benoemd dat ik echt knalhard aan mezelf had gewerkt en dat ik dit toch echt allemaal zelf had gedaan. Hij zei die dag tegen mij: jij hebt een heel proces doorstaan en gekozen voor een andere ik. De operatie heeft dit zichtbaar gemaakt, maar jouw innerlijke proces heeft meer gedaan. Deze woorden blijven me altijd bij, want hij heeft gelijk en ik ben degene die het gedaan heeft !

Toen ik me destijds aansloot bij de Facebookgroep met lotgenoten leerde ik een aantal meiden kennen met wie ik nu af en toe nog contact heb. Heel leuk om van elkaar op de hoogte te blijven hoe het nu gaat. Een van hun is voor mij heel speciaal en dat is Henriette, we noemen elkaar onze bellyfriend ! Zij werd een paar dagen na mij geopereerd door een andere arts. Vanaf dat moment hebben we contact, heel veel contact, bijna elke dag wel, nog steeds. De facebookgroep hebben we al tijden geleden verlaten, die hadden wij niet meer nodig. Wij hebben elkaar en begrijpen elkaar als geen ander wat betreft gevoelens over dit hele traject. Ik snap best dat sommige mensen af en toe volledig mal van me worden wanneer ik het weer over mijn buik en alles heb. Henriette wordt daar niet mal van, ze snapt me als ik ergens over wil praten en dat geldt andersom net zo.

Doordat ik op Instagram veel post over mijn buikwandcorrectie krijg ik ook geregeld vragen van dames die een operatie overwegen of er vlak voor staan. Ze komen zelfs uit Australië, Amerika, België en Engeland. Ik beantwoord gewoon alles wat ze van me willen weten. Het leuke is dan ook weer dat ik vaak de eerste foto’s van na de OK van hun resultaten te zien krijg en die zijn fantastisch mooi, ik kan dan alleen maar blij voor hun zijn. Ik weet als geen ander wat voor een geluksgevoel er dan door je heen gaat.

Zo vroeg begin januari van dit jaar een van die lieve dames, Jantina, ongeveer een week voor haar eigen operatie of ze een foto mocht zien van mijn litteken na 1 jaar. Maar natuurlijk wil ik die laten zien, dochterlief maakte foto’s en toen ik die zag dacht ik vind die rechterheup is echt niet mooi, die foto wilde ik ook niet delen. Bij de laatste controle had ik tegen Wiebren gezegd dat het goed was, ik zou de enige zijn die dat zou zien, maar ja dat is het juist ik was ook de enige die het zag en eigenlijk ergerde ik me er al een hele tijd vreselijk aan. Elke ochtend hoopte ik dat die heup zomaar net zo mooi zou zijn als die andere … Door die foto en het gesprek hierover met Jantina zette ik toch de stap om weer contact op te nemen met de Velthuiskliniek.