Happy first B(OOB) Day!

31 december 2022

Drie jaar geleden begon ik aan de laatste week van mijn herstelperiode van mijn buikwandcorrectie en een jaar geleden was dit de laatste week met de voorbereidingen voor mijn borstlift. Toch merk ik nu gelukkig wel dat ik er minder geëmotioneerd door ben dan mijn eerste Belly "verjaardagen", gelukkig maar. Wanneer ik dit typ is het nog geen 31 december hoor, deze dag komt er dus nog aan en wie weet wat deze emodoos dan gaat doen. Ik ga het zien, ik ga het beleven en ik laat het gewoon gebeuren als de emoties er toch zullen zijn.

Ik denk deze dagen veel terug aan beide periodes. Wat was het drie jaar geleden prachtig, wat had ik een bijzonder goede herstelperiode van mijn buikwandcorrectie gehad. Geen gekkigheden, geen complicaties, ik voelde me waanzinnig goed en er was een prachtig resultaat behaald, mooier had ik echt niet durven dromen. En wat was het vorig jaar een rare periode, Nederland was in lockdown door Corona, ziekenhuizen lagen vol met zieke mensen, operaties die uitgesteld werden. Ik kon niet sporten, restaurants, winkels en scholen waren gesloten, Thomas en Floor hadden weer online les en waren veel thuis. Maarten moest op de dag voor kerst nog terug vliegen vanuit Finland, en dat was toch ook weer spannend of hij voor de feestdagen en mijn operatie op tijd thuis zou zijn. Zelf moest ik nog twee dagen werken en was druk met alle voorbereidingen voor de operatie., want ja alles moest toch wel spik en span zijn voor die tijd.

Een jaar is dus gewoon voorbij, 2022 begon voor mij zo mooi, ik had (op een kleine tegenslag na) wederom een goed herstel en ik was zo blij met mijn nieuwe boobs, eindelijk klopte mijn spiegelbeeld en ik was zo trots. Bikini’s en lingerie kopen was nu zoveel leuker en ik werd er ook nog eens steengoed in….. En dan heb ik het nog niet eens over het dragen ervan, want dit is voor mij nu gewoon volop genieten. De wereld kwam weer meer in beweging, we werden steeds meer "vrijgelaten" en gingen gelukkig weer terug naar ons "normale" leven.

Ondanks al het moois dat ik meemaakte volgde er na mijn herstel van mijn borstlift een periode waarin ik me een stuk minder goed voelde. Ik had veel zorgen en stress en dit in combinatie met die vreselijke hormonen die op de hobbel waren, was niet echt goed voor mij en mijn mood. Ik voelde me op een gegeven moment zelfs fysiek niet meer goed en toen ik dat punt had bereikt wist ik dat er iets moest veranderen. Gelukkig had ik de kracht om te zoeken naar oplossingen en maakte ik belangrijke keuzes. Ik nam afscheid van bepaalde personen en van de werkplek waar ik niet gelukkig was en ook nooit meer zou kunnen worden.

Nog 69 dagen tot de correctie van het horizontale litteken van mijn linkerborst, ik heb er zin in! Ik zie deze ingreep ook gewoon weer als iets positiefs en moois! Sinds ik weet dat mijn litteken echt gecorrigeerd gaat worden ben ik een stuk minder gefocust op dat minder mooie gedeelte onder mijn borst. Ik zie nu echt alleen nog maar het mooie. Tijdens het consult op 11 november zei de arts dat deze correctie misschien nog wel eens gunstig zou kunnen zijn voor de vorm van de borst. Er zit verschil tussen links en rechts, links “hangt” net iets meer dan rechts. Verschil in borsten is iets wat heel normaal is, want er zijn maar weinig vrouwen op deze aarde die van nature twee precies dezelfde borsten hebben. Weet je nog dat ik afgelopen zomer schreef dat mijn linkerborst op dat moment toch niet slaagde voor de potloodtest, dat het potlood nog steeds bleef hangen? Misschien is dit straks dan echt verleden tijd, ik heb goede hoop hoor. Wanneer ik onder de douche of voor de spiegel sta bedenk ik hoe Wiebren me liet zien wat hij ongeveer aan litteken/huid gaat weghalen en wat dat dan gaat doen met de borst. Ik ben nu al gewoon blij….. en dan moet er nog gesneden worden he.

Het enige waar ik toch ietsje tegenop zie is de lokale verdoving, het verdovingsmiddel dat ze gebruiken op de OK wordt ook door tandartsen gebruikt en ik heb al een aantal keer meegemaakt dat ik amper tot niet reageerde op deze middelen. Dit gebeurde niet alleen bij de tandarts, maar ook tijdens de eerste nacorrectie van mijn heupen na mijn buikwandcorrectie. Nadat de verdoving op de bewuste plek ingespoten was en Wiebren begon te snijden heb ik dit gevoeld en natuurlijk ook aangegeven. Na een extra dosis ging het wel goed, maar wat ik gevoeld heb zit wel in mijn hoofd. Straks is de incisie groter, wordt er meer huid verwijderd en zijn mijn ogen ook nog eens aan de beurt. Ik heb dit natuurlijk ook weer het tijdens het consult al aangegeven en besproken, ze weten ervan en er zijn ook echt nog andere opties. Ik zal het zeker weten op 10 maart nog wel even voor alle zekerheid benoemen.