Time for the magic

Daarnaast krijg ik een rare gedachtenkronkel waardoor ik me een beetje onzeker en onrustig begin te voelen. Het heeft niks met te maken met de operatie zelf, maar wel met een aantal plannen die ik heb voor op de dag van de operatie. Een aantal jaar geleden had ik hier niks mee durven doen en was dan met een onrustig en onzeker gevoel verder gegaan in de hoop dat ze weer zouden verdwijnen. Nu besluit ik toch te checken of mijn gevoel en onrust terecht is en dat blijkt absoluut niet zo te zijn. Het was gewoon een rare gedachtenkronkel van me en ik ga gerustgesteld verder met mijn ideeën en plannen voor de vrijdag.

Verpleegkundige Esther ontvangt me, zij is voor mij een bekende zij was namelijk ook aanwezig toen ik voor mijn buikwandcorrectie en de twee kleine nacorrecties in de kliniek was, het is dan ook gelijk weer gezellig. Ik mag me uitkleden en me in een charmant operatieshirt hijsen, daarna ga ik door naar de verkoever waar ik verder voorbereid zal worden op de operatie. Voor die tijd loop ik met Esther nog even de operatiekamer op om foto’s te maken, zo tof dat ik toestemming heb gekregen om deze dag foto’s te mogen maken. Esther zal voor mij gedurende de rest van de ochtend de foto’s maken.

Dan moet er eerst een infuus geprikt worden en niks is irritanter om iemand te moeten prikken die dit al duizenden keren zelf heeft gedaan. Oké een veneuze bloedafname is iets anders dan een infuus prikken, maar een bloedvat is een bloedvat. Links gaat mis, dan maar rechts … ik zei het toch 😉. Het maakt mij niet uit, ik voel er niet veel van en ik raak niet van slag door zoiets, dus we lachen er samen om en kletsen lekker verder. De anesthesist komt even langs met een aantal vragen en wat uitleg over de narcose, eigenlijk is alles me wel bekend en duidelijk.

Heel langzaam merk ik dat ik weer wakker aan het worden ben, jemig wat heb ik lekker geslapen zeg. Ik doe mijn ogen open en zie dat ik op de verkoever ben, huh nu al? Hoe laat zal het zijn? Dan merk ik dat ik ook al mijn compressie bh aan heb, hola denk ik wanneer hebben ze dat dan gedaan? Ik heb daar helemaal niks van gemerkt. En f..ck waarom heb ik die nu al aan? Ik heb nog niks kunnen zien! Dat kan niet, ik ga niet weg voordat ik ze gezien heb hoor! Allemaal gedachten die er door me heen gaan tijdens het wakker worden. En jemig ik moet me daar toch een partij nodig plassen, niet normaal! De verpleging merkt dat ik wakker aan het worden ben, ik krijg een ijsje en ga tussen twee verpleegkundigen in naar de wc, of was het eerst plassen en dan het ijsje? Eerlijk ik weet het echt niet meer, maar dat ijsje was lekker en ik was wel heel blij dat ik op die wc zat .. en daarna moest ik nog 3 keer.

Ik eet een beschuit en drink een paar kopjes koffie, ik voel me steeds beter worden. Tijdens mijn operatie waren er bloemen voor me afgegeven door een dame die in de kliniek was om haar hechtingen te laten verwijderen. We hebben voor haar operatie geregeld contact gehad en ik heb vele vragen van haar beantwoord. Wel bijzonder wakker worden zo. Dan is een vriendin uit mijn tienerjaren ook in de kliniek, ook voor haar hechtingen, ze appt me dat ze een deurtje verder zit. Met grote uitzondering mag ze even bij me komen kijken, fijn om haar te zien en te spreken. We hadden elkaar 3 dagen geleden ook nog gezien, toen was ik bij haar op “ziekenbezoek” en hadden we veel bijzonders te bespreken. Ongeveer 34 jaar hadden we elkaar niet meer gesproken en vanaf de zomer van 2021 hebben we geregeld contact en dat komt alleen maar doordat we een zelfde wens hadden, een platte buik! En nu hebben we gewoon beiden “een van den Berg buik”.

Ondertussen is Maarten al gebeld om te vertellen dat de operatie goed is gegaan, hij mag me komen halen tegen half een. Gelukkig krijg ik mijn nieuwe boobs nog even te zien, echt waanzinnig is het wat ik dan al zie. Allemaal nog heel vers, nog niet in vorm, maar ik heb een idee en beeld en ik ben direct al blij. Tegen half een komt Wiebren ook nog even kijken, we kletsen nog wat en dan nemen we afscheid en ga ik naar huis. De terugrit gaat helemaal prima, thuis ontdek ik dat mijn shirt nat is van het bloed wat is gelekt uit de incisie van mijn linker tepel. Extra verbanden in de bh voor meer compressie is het advies wat ik krijg en het bloeden stopt even later. In de avond gebeurt het nog een keer, maar dan uit de incisie onder de rechter borst. Ondertussen begin ik op een mini Lolo Ferrari te lijken, de boel zwelt lekker op.

De volgende ochtend ga ik douchen en dat is heerlijk. Gelijk kan ik controleren of alles goed gaat met mijn borsten en dan vooral het tepelhof, deze zijn verkleind en verplaatst, wanneer deze donker zou gaan verkleuren is er een reden om aan de bel te trekken. Ik merk direct dat ik nog gewoon gevoel heb in mijn tepels. Fijn! Je leest namelijk wel vaak dat dit volledig verdwijnt en dat sommige dames daardoor spijt hebben van hun operatie. Ik zie mijn borsten aan de onderkant wel prachtig blauw worden, maar dit is een normaal beeld hoor ik uit betrouwbare bron. Het is nieuwjaarsdag en mijn ouders en schoonouders komen nog even langs met hun nieuwjaarswensen, gezellig. In de avond loop ik samen met Maarten nog een rondje met de hond, ik voel me goed!

Mijn pijnmedicatie neem ik in volgens schema, ik heb dan ook totaal geen pijn en totaal geen last van bijwerkingen van de narcose. Ik denk zeker dat mijn fitte lijf mijn grote voordeel hierbij is. Ik neem voldoende mijn rust, ik lees wat, ik chat veel, klungel wat in huis rond en wandel elke dag lekker buiten met manlief en hond. Waar ik wel achter kom is dat echt alles in huis te hoog staat of hangt, ik mag mijn armen niet omhoog doen om de wonden te ontzien, lastig hoor. Mijn haar zit nu al dagen niet…. Bij het opstaan mag ik mijn handen niet gebruiken, lang leve de vele squats die ik gedaan heb de afgelopen jaren. Tillen mag tot max 0.5 kg, maar jee mijn kop thee is eigenlijk al zwaarder.

Maandagochtend krijg ik een telefoontje van Velthuis Kliniek om te checken hoe het met me gaat, degene aan de telefoon is verrast om te horen hoe goed het met me gaat. De zwelling in mijn borsten is al een heel stuk minder. De blauwe plekken worden elke dag minder. En het allermooiste is wel dat ik de vorm elke dag zie veranderen. Als het nu zo zou blijven als het op dit moment dat ik dit typ dan zal ik al dolgelukkig zijn, maar ik ben nog niet bij het eindresultaat. Wiebren van den Berg heeft in ieder geval weer een mooi meesterwerkje afgeleverd. Volgende week donderdag gaan de pleisters eraf en de hechtingen verwijderd worden, ben benieuwd hoe dit eruit gaat zien. Ik hou jullie op de hoogte.

Liefs Ka