Accepteren of corrigeren?

13 november 2022

Dat mijn BOOB Blog ooit nog een keer een vervolg zou gaan krijgen had ik wel verwacht, maar dat het nu al zou zijn daar had ik niet op gerekend. Nah ja dat typ ik nu dan wel, maar of dat echt eerlijk is wat daar staat dat weet ik niet helemaal zeker. Ik was namelijk al een tijdje met mezelf in strijd over het horizontale litteken van mijn linkerborst. Ik vind deze gewoon echt niet mooi en ik was zo in dubio of ik dit zou kunnen accepteren of dat ik toch de gok zou wagen om het te laten corrigeren? Mijn litteken is breed geworden en dan vooral in het midden, naar de buitenkant toe wordt het iets minder, maar het is zeer zeker geen dun streepje. De kleur is goed, het litteken is bijna hetzelfde van kleur als mijn huid. Een plek van het litteken is ook gevoelig, niet heel ernstig, maar ik ben me wel constant goed bewust dat deze er zit. In mijn vorige blogs heb ik hier al wel vaker over geschreven. 

Hij wijst hij me dan voor alle zekerheid toch nog weer op de kans van wederom hypertrofie, de andere risico's die bij een ingreep kunnen voorkomen en en dat ik weer een herstelperiode zal hebben. Ik weet het en ik besef me dat ook heel erg goed, ik zeg dat ik er nog heel goed over na ga denken. Ik weet nu in ieder geval dat wanneer ik daadwerkelijk een littekencorrectie wil dat hij het ook wil proberen, het een kans wil geven en dat voelt voor mij goed en fijn, hier kan ik wat mee.

Ik zoek, ik lees, ik vraag, ik praat en ik overweeg alles, dit is precies wat ik altijd doe wanneer ik over een belangrijke stap aan het nadenken ben. Ik heb contact met lotgenoten en vraag naar de ervaringen van hun littekencorrecties en de meeste verhalen die ik lees zijn goed en dat geeft me hoop. Ik heb gesprekken met Maarten, mijn vriendinnen en mijn bellyfriends, de meningen zijn best wel verschillend. Hier merk ik wel heel duidelijk het verschil in wie wel ervaring heeft met plastische chirurgie en wie niet. Ik heb natuurlijk mijn borstlift puur voor mezelf gedaan en niet voor een ander, ik ben degene die het litteken elke dag ziet en ik vind het niet mooi. Niemand anders kan voor mij de beslissing nemen wat ik moet doen, dat kan ik alleen. Na een goed gesprek met mijn vader trek ik de conclusie dat ik ervoor moet gaan, want anders blijft dit altijd in mijn hoofd zitten. Zijn woorden “niet geschoten is altijd mis” en “Karin als je het niet probeert zal je het ook nooit weten he!“  waren het laatste duwtje in mijn rug die ik nodig had.

Ik vind het eigenlijk ook wel een heel fijn idee dat dan ook het litteken van mijn borst nog even “live” bekeken wordt door de arts en dat hier dan een plan voor bedacht kan worden. Tevens moet er ook nog besloten worden of de ingreep onder lokale verdoving kan plaatsvinden of dat er toch een narcose nodig is. Ik maak direct online een nieuwe afspraak in Velp en ik kan anderhalve week later al komen. Dat gaat lekker snel.

Vrijdag 11 november meld ik me voor de 18^e keer in Velp in de kliniek, ik ben hier ondertussen “een bekende” geworden voor het personeel en dat merk ik direct bij binnenkomst. Ik bedenk me in de wachtkamer of dit eigenlijk niet een beetje “erg” of “gek” is, maar ik ben van mening dat dit juist niet zo is. Het geeft vooral aan dat ik serieus word genomen wanneer er iets niet oké is, dat de nazorg van arts en kliniek gewoon heel erg goed zijn. Ik ben vaker in de kliniek geweest dan normaal en de reden hiervan is dat ik na mijn buikwandcorrectie twee keer een kleine correctie heb gehad op mijn heupen en na mijn borstlift had ik een beginnende ontsteking en deze is extra goed in de gaten gehouden.

Daarna worden mijn ogen bekeken, een bovenste ooglidcorrectie kan uitgevoerd worden en er zal zeer zeker een groot verschil zijn na de ingreep en dus ook veel mooier worden. Inwendig moet ik even lachen wanneer Wiebren zegt dat mijn wenkbrauwen op de goede plek zitten, jee er zit gelukkig toch nog iets op de juiste plek bij mij. in de spiegel laat hij zien wat ongeveer het resultaat zal zijn na de ingreep en ook daar word ik wel blij van. Zal ik dan echt ooit weer mijn mooie make-up pallets kunnen gebruiken? Kan nu ook wel hoor, maar zodra ik mijn ogen weer open doe verdwijnt alles tussen de plooien en zie je er gewoon helemaal niks meer van. Zo jammer en zonde van mijn tijd! 

Beide ingrepen kunnen uitgevoerd worden onder lokale verdoving, een narcose is niet nodig en dat is eigenlijk wel fijn. Ik heb bij mijn operaties bij Velthuis Kliniek heel goed gereageerd op de narcose, dus wanneer dit noodzakelijk was geweest had ik dat ook dikke prima gevonden. Wederom hoef ik niet heel erg lang na te denken, het is me allemaal duidelijk, ik wil dit graag en zeg dan ook ja tegen beide ingrepen. Een operatiedatum kan gelijk worden gepland en we komen uit op 10 maart 2023. Ja jee dit is best nog wel een eind weg eigenlijk, maar ik heb rekening te houden met mijn werk en ik vind het ook wel handig dat dit in een periode valt wanneer Maarten verlof heeft. Foto’s voor het medisch dossier worden gemaakt door de consulente en ik klets daarna nog even wat met Wiebren, we nemen afscheid en ik vertrek weer richting huis. Ik heb net zoals alle vorige keren een heel goed gevoel over het gesprek met de arts en ja het klinkt misschien gek, maar ik heb gewoon wat tofs in de planning om naar uit te kijken.

En daar heeft hij wel een goed punt, want ik weet dat ik er een handje van heb om het constant hierover te hebben en dat is bij mij thuis al meer dan drie jaar en acht maanden zo……. Ik ga mijn best doen, ik hoop dat me dat lukt, maar ik beloof niks. Na ons gesprek pak ik mijn laptop en begin maar gewoon met typen............

Tot snel,
Liefs Karin