Real or perfect?

12 maart 2022

Ik lees graag van alles over plastische chirurgie, ik kijk allerlei filmpjes van operaties, ik schrijf graag over mijn eigen ervaringen van mijn buikwandcorrectie en mijn borstlift en ik praat graag met anderen hierover. Je leest en hoort overal dat je tevreden moet zijn met jezelf en moet houden van je lijf ongeacht hoe deze eruit ziet. Maar wat als je dat niet lukt en er wel voor kiest om de onzekerheden van je lijf door middel van plastische chirurgie aan te pakken? Ik merk nog steeds dat er echt wel een soort van taboe op plastische chirurgie zit en ik hoor dan ook geregeld dat het toch wel een beetje raar is om zomaar in je gezonde lijf te laten snijden voor de mooiigheid. Ik ben het daar totaal niet mee eens en ik vind het vooral prachtig dat deze mogelijkheid bestaat. Ik leg dan ook met alle liefde aan iedereen uit wat plastische chirurgie met je geluksgevoel en je zelfvertrouwen kan doen.

Ik heb nooit een geheim gemaakt van het feit dat ik koos voor plastische chirurgie om van mijn lelijke buik af te komen en mijn borsten te laten liften. Ik ben vanaf het begin altijd heel open en eerlijk geweest over mijn beide operaties naar mijn familie, vrienden, collega’s, sportmaatjes, bekenden en onbekenden, gewoon naar iedereen dus eigenlijk. Daarbij heb ik nog nooit een seconde van schaamte gevoeld voor het feit dat ik de keuze heb gemaakt om me te laten opereren om van mijn (zichtbare) onzekerheden af te komen.

Ik vind het fantastisch dat ik dit allemaal heb meegemaakt en ik had er echt geen moment van willen missen. Ik ben blij dat ik mijn dromen uit heb laten komen en nu met een tevreden gevoel in de spiegel kan kijken. En ik ben ook wel weer heel realistisch wanneer ik in die spiegel kijk, want mijn lijf is echt niet perfect, dat is het nooit geweest en dat zal het ook nooit worden. Dat was ook nooit mijn doel. Ik heb ook gewoon nog her en der een hobbeltje en een bobbeltje zitten, maar hé ik ben ook geen 20 meer…  

Over mijn gevoelens ben ik altijd heel open, want ik ben van mening dat wanneer je hier open en eerlijk over bent dat het voor een ander makkelijker is om te begrijpen waarom je iets zegt of doet. Hoe blij ik ook ben met mijn lijf en hoe trots ik ook ben op mezelf, struggles met mezelf heb ik echt nog wel. En soms gaat het dan ook even compleet mis.

Afgelopen dinsdag had ik een enorme off-day. Op zo’n dag gaat gewoon niks goed, lukt niks en twijfel ik aan alles wat ik ben en wat ik doe. Ik had de dag ervoor afscheid moeten nemen van manlief voor ongeveer negen weken, de Crossfit training ging niet goed, alle spieren deden zeer, ik sliep slecht en de weegschaal was ook nog eens niet lief. Ik werd echt heel verdrietig, onwijs dwars en vooral heel boos. Dan is er ook gewoon niks meer goed aan mezelf, vind ik mezelf een vreselijke draak en heb ik het gevoel dat ik overal in faal. Ik vind mezelf lelijk, dik en mijn buik is afschuwelijk en zelfs mijn boobs zijn niet mooi. Ik wil dan het liefst direct met van alles stoppen, crossfit, werk, vriendschappen, contacten, social media, afspraken wil ik afzeggen en dit blog deleten. Want voor wie doe ik dit nu eigenlijk, wie heeft er nou wat aan? Lekker negatief dus en het slaat werkelijk helemaal nergens op.

Ik deelde mijn off-day op mijn Instagram en kreeg direct allemaal lieve berichtjes. Zo ook van mijn liefste vriend en hij was heel duidelijk, want het enige wat hij stuurde was: Stom!. Heel stom! was mijn antwoord.

Het is natuurlijk dikke onzin dat ik mijn boobs niet mooi vind, want dat zijn ze dus echt wel. Waanzinnig mooi zelfs. De wekelijkse foto’s heb ik vanmorgen op een rijtje gezet om te zien hoe de verandering in vorm in de afgelopen weken na de operatie is gegaan. Ik vind het zo knap hoe een arts kan inschatten hoe hij moet snijden en hechten om zo’n prachtige resultaat te realiseren. Respect! Mijn littekens genezen ook weer heel mooi, ook de plek wat opengemaakt is ziet er heel netjes uit. Af en toe komt er nog een stukje hechting naar buiten piepen, die verwijder ik dan gewoon. Vorige week moest ik zelfs nog een knoopje doorknippen om de hechting eruit te kunnen trekken. Helaas gebeurt dit steeds rond de tepelhof, waardoor het eerst zo strakke litteken nu een beetje “rommelig” oogt. Maar ik heb van mijn betrouwbare bron begrepen dat dit ook allemaal goed komt en daar heb ik dan ook weer alle vertrouwen in.

We bespreken samen dat ik de gewichten vanaf nu mag gaan ophogen, eerder dan dat we toen bedacht hadden. En no worries, natuurlijk ga ik niet gelijk naar mijn max, maar bouw ik dit stapsgewijs op. Ik ben er wel blij mee, want die lege barbells en lichte dumbells en kettlebells zijn eigenlijk niet heel uitdagend voor mij.

Ik las van de week een stukje van een dame die net een borstoperatie had gehad, ze schreef dat ze haar nieuwe borsten het liefst de hele dag wel vast wil houden. Ik schoot bij het lezen van die tekst eigenlijk wel een beetje in de lach, want ik herken mezelf hier zo in. Al weken betrap ik mezelf erop dat ik dat dus ook het liefste doe. Ik moet echt uitkijken hoor, want dat kan je natuurlijk niet altijd en overal doen he. Enne eerder viel ik echt nooit op mijn rug in slaap, maar na mijn operatie dus wel…….

Op vrijdag 1 april mag ik me weer melden bij Wiebren voor de eindcontrole van mijn borstlift. Voor hem zal het resultaat niet een hele grote verrassing zijn, want hij heeft al een aantal tussentijdse resultaten gezien. Maar eerlijk in real life zijn ze nog echt zoveel mooier dan op die foto’s!

Heel veel liefs en knuffels,
Ka

Ps. Knuffelen mag toch weer?