Rust ...

Nadat ik mijn verhaal had geschreven merkte ik aan mezelf dat dit me een stuk rust gaf. Mijn verhaal stond zwart op wit en ik kon het in mijn gedachten steeds meer en meer loslaten. Zelf heb ik vlak na het schrijven van "nieuwe buik traject" het verhaal nog heel vaak doorgelezen en eigenlijk tijdens het lezen alles steeds weer een beetje opnieuw "beleefd". Hierdoor heb ik het nu allemaal toch nog beter een plekje weten te geven. Nu voelt het goed (eigenlijk veel beter) en beheerst het steeds minder mijn gedachten. Natuurlijk word ik er elke dag nog aan herinnert, wanneer ik mijn litteken insmeer en wanneer ik mezelf in de spiegel zie en dat is prima, want ik blijf het een prachtig traject vinden.

Na het delen van mijn verhaal hier op Instagram en LinkedIn heb ik echt heel veel lieve, leuke en onverwachte reacties gehad. Vooral van dames die zichzelf in mijn verhaal herkenden, maar ook van dames die zelf nog een buikwandcorrectie zouden ondergaan en blij waren dat ik mijn hele verhaal van dit traject zo open deelde. Uiteindelijk weet ik dat sommige echt wat hebben gehad aan mijn verhaal nadat ze zelf net geopereerd waren. Hoe tof is dat? Ik heb het dus niet voor niks geschreven en ik ben in ieder geval weer een lieve bellyfriend rijker.

Aankomende zaterdag is het 22 mei en dan is het precies 1.5 jaar geleden dat ik op de operatietafel van drs. Wiebren van den Berg van de Velthuiskliniek in Velp lag. Dit blijft toch echt voor altijd een van de mooiste dagen van mijn leven en een van mijn beste keuzes ooit.

Liefs en knuffel van Karin