"My BOOB Blog"
Nieuwe borsten van A-Z
Appeltaart en de eindcontrole
3 april 2022
Precies een jaar geleden zat ik avonden achter elkaar aan de keukentafel te typen op mijn laptop, toen was ik namelijk begonnen met het typen van mijn hele traject van mijn buikwandcorrectie. Ik had heel erg de behoefte om van alles op te schrijven in die periode, in februari had ik Corona gehad en nadien had ik heel veel last van concentratieproblemen en ik vergat echt van alles. Ik was zo bang dat ik het hele proces van mijn buikwandcorrectie zou gaan vergeten, dat ik besloot om het maar gewoon op te gaan schrijven. Ik schreef het in eerste instantie alleen voor mezelf, maar besloot het toch te gaan delen met anderen. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb, ik heb echt geen idee hoeveel mensen mijn verhaal hebben gelezen, maar de hoeveelheid berichten die ik ondertussen heb ontvangen is echt overweldigend.
Zelf lees ik nog geregeld hele stukken terug en dan besef ik me heel goed dat de afgelopen 3 jaar best intens geweest zijn en niet alleen voor mij, maar ook voor mijn gezin en mijn directe omgeving. In deze periode draaide voor mij heel veel (mwah eigenlijk bijna alles wel) om mijn beide operaties, de resultaten en mijn mindchange. Ik kan me serieus niet heugen dat er een dag is geweest dat ik er niet aan heb gedacht of erover gepraat heb. Ik denk dan ook zeker dat de mensen om me heen er wel eens knettergek van worden. Ik probeer nu dan ook wel om deze onderwerpen niet te benoemen in een gesprek, ik doe mijn best, maar het is lastig hoor. Want als ik ergens enthousiast over ben, dan mag iedereen het gewoon weten.
Vrijdag 1 april, ben ik voor de laatste keer in Velp geweest bij plastisch chirurg Wiebren van den Berg voor de eindcontrole van mijn borstlift. Het is dan precies 22 weken na het eerste consult voor mijn borstlift op 29 oktober 2021 en was het ook alweer 13 weken geleden dat ik geopereerd ben. De tijd is ongelooflijk snel gegaan in deze periode, gewoon niet normaal. En dan is het moment aangekomen dat dit traject een beetje afgesloten gaat worden. Met een beetje afsluiten bedoel ik dat ik hierna niet meer naar Velp hoef voor een controle of iets dergelijks, want dat gedeelte is klaar. Of ik het verder kan afsluiten dat weet ik niet, ik geloof eerlijk gezegd niet dat ik daar nu aan toe ben en misschien lukt me dat ook wel nooit.
Ik moet steeds denken aan wat een van mijn lieve collega’s ooit zei: “Loslaten kan ik het niet, maar ik kan het misschien wel anders vasthouden”. Misschien is dit wel een heel goede optie voor mij, ergens in de toekomst.
Ik vertrek vrijdagochtend op tijd van huis, want er was code geel afgegeven in verband met sneeuwval. De snelwegen zijn schoon, er is weinig verkeer en ik kom daardoor dus veel te vroeg bij de Velthuis Kliniek in Velp aan. Geen probleem, want ik ben liever te vroeg dan te laat. Na weer een vriendelijk ontvangst ga ik door naar de wachtruimte van de kliniek en daar tref ik een van de consulentes die me gelijk vraagt hoe het met me gaat en of ik blij ben met het resultaat. Dit vind ik zo fijn aan de kliniek in Velp, ik ben daar geen nummer, maar ik voel me daar altijd een beetje speciaal. Ik mag nog even wachten tot ik aan de beurt ben, ondertussen blader ik voor de zoveelste keer het “Jezelfst Magazine” door. Ik ben er toch nog steeds wel heel erg trots op dat ik daar samen met mijn arts in sta.
Eerst worden de na foto’s voor het medisch dossier gemaakt door Miranda. Zij is de consulente die bij mijn allereerste consult in maart 2019 ook aanwezig was, we hebben elkaar ondertussen al zo vaak gezien en ook geregeld telefonisch gesproken, het is fijn dat zij nu ook bij deze controle aanwezig is. Ze vertelt me dan ook dat ze de planning zo heeft gemaakt dat ze mij zou treffen, hoe leuk is dat! Tijdens mijn eerste consult zei ze tegen mij: ‘Jij hebt echt de beste arts uitgezocht hoor, jij gaat blij worden”. Ze had zo ontzettend gelijk toen, maar eerlijk mijn vooronderzoek was grondig geweest en Wiebren stond niet voor niks op nummer 1 op mijn lijstje. Samen bekijken we de foto’s van mijn buik en borsten in mijn dossier, unaniem zijn we het eens dat de veranderingen echt bizar zijn en dat de resultaten echt prachtig zijn. Volgens haar zie ik er fantastisch uit en dat compliment steek ik dan ook maar mooi in mijn zak.
Tijd om naar de spreekkamer te gaan en dan komt Wiebren er ook bij met de appeltaart die ik speciaal heb meegenomen. Na de fotoshoot op het Rozendaalse Veld voor het “Jezelfst Magazine’ hebben we bij elke afspraak gezegd dat we de volgende keer koffie zouden gaan drinken en dan samen het magazine zouden gaan lezen. Helaas was het magazine niet op tijd voor de laatste controle van mijn buikwandcorrectie klaar. Op 31 december, op de dag van mijn borstlift, had ik gezegd dat ik bij de eindcontrole appeltaart mee zal nemen voor bij de koffie die we nog een keer samen zouden gaan drinken. En als je wat belooft dan moet je dat wel waarmaken is mijn mening.
Nadat Wiebren de taart heeft aangesneden en we wat gezellig geklets hebben, is het tijd voor hem om het resultaat van mijn borstlift eindelijk live te kunnen bewonderen. Zoals verwacht is hij net zo tevreden als dat ik ben, het kan ook niet anders, want mijn boobs zijn zo ontzettend mooi geworden. De verticale littekens en de littekens rondom de tepelhof zien er al prachtig uit na 13 weken, alleen de horizontale littekens ogen op een paar plekjes iets hypertrofisch, insmeren met Vit E crème krijg ik als advies, dat zal ik dan ook zeker gaan doen. Geduld en dan komt het uiteindelijk wel goed, daar heb ik ook alle vertrouwen in. Op de vraag of mijn borsten geworden zijn zoals ik had verwacht en gehoopt kan ik alleen maar antwoorden dat het zoveel mooier is geworden dan wat ik ooit had durven dromen. Ik denk dat Wiebren ondertussen ook echt wel weet hoe ontzettend blij ik ben met mijn nieuwe boobs.
Dan is het tijd om te gaan, de tijd van het consult is eigenlijk allang voorbij, het afscheid nemen gaat snel en in de auto bedenk ik me dat ik natuurlijk weer van alles ben vergeten te zeggen en te vragen. Verdorie, ik zeg altijd tegen iedereen dat ze een briefje moeten maken met vragen ed. en zelf denk ik daar niet eens aan. Ik baal en ik zou willen dat ik de tijd nog even kon terugdraaien om het over te doen en te zeggen wat ik wilde zeggen. De appeltaart hebben we in ieder geval gegeten, maar de koffie hebben we nu nog steeds niet samen gedronken…. Ik rij naar Angerlo waar zoonlief “op kamers” woont om hem op te halen en samen rijden we naar huis.
Eenmaal thuis probeer ik een bericht te maken voor Instagram en tijdens het typen beginnen de tranen te komen, want ik besef dat dit gedeelte van mijn uiterlijke transformatie nu echt voorbij is. Ik ben blij met de keuzes die ik gemaakt heb, want ik had me echt geen betere arts kunnen wensen dan plastisch chirurg Wiebren van den Berg, voor mij is hij echt een held. Ik heb alleen maar heel goede en fijne herinneringen aan alles wat ik in Velp heb meegemaakt en het emotioneert me enorm als ik daaraan denk. Ik bel met Maarten, hij zit midden op zee en de verbinding van het internet aan boord is eigenlijk compleet ruk, het wordt dus een gesprek met vele haperingen.
Hij kent me natuurlijk als geen ander, weet ook hoe zo’n enorme emotionele trut ik kan zijn, het enige wat hij nu kan doen is luisteren naar mijn verhalen en dat doet hij dan ook. Op zulke momenten mis ik hem gewoon enorm, maar ja het is gewoon niet anders.
Ik zoek daarna ook contact met mijn lieve Bellyfriend van het eerste uur, ze snapt mijn emoties als geen ander. Zij heeft haar eigen verhaal, haar eigen proces en een andere held. Zelf moet ze nog een afspraak maken voor haar eindcontrole, maar eigenlijk wil ze dat niet, want dan is het ook definitief voorbij. Slim bedacht 😊. We chatten nog een tijdje en ik merk weer dat het fijn is om contact te hebben met dames die hetzelfde meemaken en dus ook dezelfde gevoelens hierbij hebben, de een misschien iets meer, de ander misschien iets minder. Het is gewoon fijn om te weten dat ik hierin gewoon niet de enige ben. Ik probeer in de avond nog wat te typen voor mijn blog, maar het lukt niet, in plaats van woorden komen er alleen maar tranen. Een wijntje drink ik niet meer en om 21.15 uur ga ik maar naar bed, dat lijkt me gewoon beter.
Op zaterdagochtend ga ik trainen, het is een echte barbellwod en je kan me niet blijer maken dan een workout waarbij ik mag liften, want dan kan ik ook smijten met mijn barbell. Dat mag alleen wanneer je 10 kg schijven op je barbell hebt zitten en ik weet dat ik die kan gebruiken die training. Ik mag dus smijten en ik ga dan ook heel hard smijten! Voor de zekerheid licht ik voor de training de coach in dat ik onwijs hoog in mijn emoties zit, dat het ok met me is wanneer ik ga janken of misschien wel wegloop onder de workout. De tranen stromen over mijn wangen wanneer ik dit aan hem meld, hij zegt doe gewoon je ding, jij kan dit!
De training ging goed, ik ging op zoek mijn max voor dat moment qua liften tot ik faalde en dat had ik gewoon even nodig. Ik ging kapot in het tweede deel van de workout en dat was zo fijn. Bij het horen van bepaalde muziek kwamen herinneringen naar boven en vocht ik tegen mijn gevoelens en mijn tranen, maar ik hield het droog, dat was ook weer gelukt. Na de training mocht ik me nog even laten gaan tijdens een gesprek met een van mijn lieve Crossfitbuddies en toen was het klaar, was het goed en kon ik weer door.
Aan het einde van de zaterdagmiddag ga ik achter mijn laptop zitten en dan komen de woorden er wel uit, de tranen blijven gelukkig weg. De kinderen zijn allebei aan het werk, ik ben alleen thuis, de muziek staat op standje hard en niemand doet me wat. Ik blijf net zo lang zitten typen tot ik er echt genoeg van heb en ga dan lekker slapen. Op zondagochtend ben ik weer gaan trainen en eenmaal thuis lees ik dit stuk tekst tussen de bedrijven door nog een aantal keer over, ik herschrijf sommige delen net zolang totdat ik het goed genoeg vind om het hier online te zetten.
Heel veel liefs en een dikke knuffel,
Karin
Enne no worries ik ben nog lang niet klaar met schrijven, wordt vervolgd
Reactie plaatsen
Reacties