It's Magic!

20 augustus 2023
Mijn laatste blog schreef ik alweer een tijdje geleden, dat was vijf weken na mijn ooglidcorrectie en littekencorrectie en ik vind dat het eigenlijk allang tijd is voor een update. Ik merkte de laatste maanden dat ik minder behoefte had aan schrijven. Momenteel ben ik fysiek en mentaal op een punt waar ik graag wil zijn, ik ben happy met mijn lijf (alhoewel ik soms wel wat mopper op de weegschaal), voel me superfit en ik heb de juiste mensen om me heen. Ik geniet van alles en probeer gewoon het beste uit het leven te halen. Door stress en me niet comfortabel voelen draaide mijn brein zo’n anderhalf jaar geleden overuren en ik kreeg pas rust wanneer ik mijn gedachten uitgetypt had. Soms deelde ik mijn gevoelens en gedachtes, soms hield ik ze voor mezelf. Nu is alles anders en ben ik veel rustiger, maar het lukte me toch om dit keer een enorm verhaal te typen, dus ga er maar even voor zitten.

Op vrijdag 21 juli reed ik naar Velp en dit keer voor de controle van mijn ooglidcorrectie en littekencorrectie onder mijn linkerborst. Die dag is het precies vier jaar, vier maanden min een dag na mijn allereerste gesprek in de kliniek, ik reed in die periode twintig keer naar Velp en een keer naar Utrecht voor alle consulten, ingrepen en controles met de arts, consulentes en verpleegkundigen. Dit zijn toch zo’n 4732 kilometer die ik heb gereden voor mijn mooie buik, borsten en ogen. Elk bezoek aan de kliniek heb ik als fijn, prettig, speciaal, hilarisch en zelfs leerzaam ervaren. Ik leerde het team van Velthuis kliniek in Velp in deze jaren een beetje kennen en zij mij. Ik voelde me daar altijd welkom en een beetje thuis, hoe gek dat misschien klinkt voor een ander. En nu zal dit zoals het lijkt mijn laatste bezoek aan de kliniek worden, ik rij die dag dan ook met mixed feelings naar Velp. Ik ben zo blij met en trots op alles wat ik bereikt heb de afgelopen jaren, alleen afscheid wil ik eigenlijk helemaal niet nemen dat vind ik gewoon enorm lastig.

Nadat Debby de foto’s van het resultaat van mijn ooglidcorrectie heeft gemaakt mag Wiebren zijn eerlijke oordeel hierover gaan geven. Als eerste zijn we het unaniem eens dat mijn ogen in het echt veel mooier zijn dan op de foto’s van de kliniek. En mijn ogen zijn ook echt prachtig geworden, mijn blik is opener, kijk minder vermoeid en mijn oogschaduw blijft zichtbaar wanneer ik mijn ogen open heb. Ik deel hier en op mijn Instagram veel over mijn ingrepen, herstel en resultaten en Wiebren heeft dit ook gevolgd. Voor hem is het dan ook geen enorme verrassing wat hij ziet. Dat ik blij ben met mijn behaalde resultaten dat weet hij ook allang, dit heeft hij vaak genoeg kunnen lezen. Toch is het goed om samen de resultaten te bekijken en te bespreken en dat geldt zeker voor het litteken onder mijn linkerborst na de correctie.

Er waren van beide kanten genoeg twijfels of we wel of niet voor een correctie van het litteken moesten gaan, maar na goed overleg durfden we het samen aan om "de gok" te wagen. Het herstel vond ik dit keer spannend, want de kans op wederom hypertrofie was aanwezig. Drie maanden na de correctie voelde ik me dan ook pas een beetje “veilig” en durfde ik te geloven dat we de juiste keuze hadden gemaakt, dat het gelukt was. Het brede litteken is een dun streepje geworden, deze is nu nog een beetje rood wat heel normaal is. Ik heb alle vertrouwen dat dit litteken nu gaat doen wat alle anderen ook gedaan hebben, amper zichtbaar worden. De correctie van het litteken heeft ook een positieve invloed op de vorm van de borst en de stand van de tepel gehad, deze was net iets anders dan de rechterborst en nu zijn ze nagenoeg gelijk. Wiebren is blij met wat hij ziet en we kunnen deze controle beiden met een zeer tevreden gevoel afsluiten. Tijd om elkaar gedag te zeggen, geen afscheid, want dit is te definitief, te eindig. Tot ziens is goed, want wie weet zien we elkaar ooit ergens nog eens terug.

Daar op die hei ging voor mij een knop om, ik hoefde me niet meer te verstoppen, maar ik mocht mezelf laten zien en gewoon trots op mezelf zijn. Voor mij is het Rozendaals Veld een speciale plek en Ik wilde daar gewoon even zitten, kijken en nadenken over deze bijzondere jaren. Door mijn geklets in de kliniek heb ik eigenlijk niet zoveel tijd meer en besluit ik om toch maar direct naar huis te gaan.

Onderweg in de auto denk ik aan al het moois dat ik in Velp heb meegemaakt, wat ik daar bereikt heb en wat dit voor impact op mijn leven heeft gehad. Toch merk ik dat ik een stuk rustiger en minder emotioneel ben dan dat ik had verwacht. 

Don't cry it's over
Smile because it happened

Op 22 maart 2019 stapte ik de eerste keer bij Velthuis Kliniek in Velp naar binnen voor mijn eerste consult met een plastisch chirurg om te praten over de mogelijkheden van een buikwandcorrectie. Ik maakte kennis met drs. Wiebren van den Berg, de arts die bovenaan mijn lijst stond door zijn indrukwekkend mooie resultaten en vriendelijke persoonlijkheid. Ik voerde die dag een prettig en duidelijk gesprek met hem en liep uiteindelijk de kliniek uit met een tevreden gevoel en een operatiedatum. Later dat jaar zou mijn grote wens van een platte buik uit gaan komen. Op dat moment had ik nooit bedacht dat mijn traject met plastische chirurgie veel langer zou gaan duren en dat ik vaker dit soort gesprekken zou gaan voeren met deze arts. Ik wilde per slot van rekening alleen maar een mooie buik, maar kreeg er ook nog eens een paar waanzinnig mooie tieten en stralende ogen bij.

Ik was zo’n 28 kilo afgevallen en ontevreden met mijn buik, deze was niet mooi en ik koos ervoor om hier wat aan te laten doen door middel van plastische chirurgie. Ik dacht altijd wanneer die lelijke buik straks weg is dan is alles gewoon goed en leef ik gelukkig verder, maar ik belandde in een rollercoaster met enorme pieken en een paar diepe dalen. Het beeld dat je zolang van je zelf hebt gehad is nu eenmaal niet zomaar weg, dit zit diep vastgeroest in je brein.

In februari 2021 kreeg ik Corona en in de periode daarna ervaarde ik veel concentratieproblemen en vergat ik heel veel. Ik had zoveel mooie herinneringen aan het traject van mijn buikwandcorrectie, dit wilde ik gewoon nooit meer vergeten. In april 2021 begon ik met het schrijven van mijn verhaal “Een nieuwe buik van A-Z” en ik beschreef alles over het consult de operatie, het herstel, maar ook over alle struggles waar ik tegenaan was gelopen. Het voelde zo goed toen alles getypt was, ik kon het altijd weer terug lezen. Ik wist niet dat ik schrijven zo fijn zou vinden en dat het me ook zo makkelijk af zou gaan. Ik liet mijn verhaal lezen aan een van mijn bellyfriends en zij typte naar mij: Ka, ik huil, wat heb je dit mooi geschreven, ik herken ook alles qua struggles, het is goed dat je het benoemd. Hier moet je wat mee doen, want hier kunnen mensen wel wat aan hebben. Waarom ook niet dacht ik en zette mijn verhaal online op Instagram. In 2021, nadat ik besloten had terug te gaan naar Wiebren voor mijn borstlift, begon ik direct met het schrijven van “My Boob Blog”. Dit verhaal wilde ik nog opener, uitgebreider en gedetailleerder vertellen, wat resulteerde in een blog met tot nu toe negentwintig delen. Begin 2022 verplaatste ik mijn Belly en Boob Blog van Instagram naar mijn eigen website om alles op mijn eigen manier te kunnen en mogen delen en mijn blogs worden gevonden, gezien en gelezen. Hoe tof is dat?

Don't be ashamed of your story.
It will inspire others!

De ene persoon leest alleen mijn berichten en blogs, de ander zoekt contact en stelt vragen. Dat is iets waar ik voor open sta, ik zal altijd proberen om een eerlijk antwoord te geven. Ik heb in de afgelopen jaren veel dames leren kennen en was er voor al hun vragen en onzekerheden in de periodes van voor, tijdens en na hun ingrepen, dit is iets wat ik fijn vind om te kunnen doen. Met de een is het contact kort, met de ander voer ik urenlange gesprekken via de chat. Ik ben geen arts en zal geen medische adviezen geven, wel kan ik vertellen hoe ik bepaalde dingen deed en hoe ik het allemaal beleefd heb en ondertussen heb ik zoveel gelezen en gehoord en deze informatie kan ik soms meenemen in de gesprekken. Ik heb mijn traject van plastische chirurgie als een prachtige en waardevolle periode ervaren en ik hoop altijd dat een ander hier net zo naar terug kan kijken, ik gun ze dat zo.

In mijn omgeving had niet iedereen begrip voor het feit dat ik mezelf op nummer een zette, kilo’s kwijtraakte en Crossfit mijn prioriteit werd, dat ik meerdere keren voor plastische chirurgie koos en dit ook nog eens open en eerlijk met heel de wereld online deelde. De keuze voor een buikwandcorrectie was voor velen echt wel te begrijpen, maar toen ik vertelde dat ik mijn borsten ging laten liften werd ik voor gek verklaard. En toen kondigde ik mijn ooglidcorrectie aan, toen spoorde ik echt niet meer. Je laat toch niet snijden in een gezond lichaam! Dat is niet normaal! Je bent verslaafd aan plastische chirurgie en moet maar eens leren om tevreden zijn met je lichaam. Oordelen genoeg, maar die mensen met die oordelen liepen niet rond met die vreselijke buik, die hangende borsten en oogleden, dus wie zijn zij en waar hebben ze het over? Het is mijn lichaam en mijn keuze, ik voelde me niet happy met bepaalde delen van mijn lijf en besloot hier wat aan te laten doen.

Elke stap die ik zette en elke keuze die ik maakte was weloverwogen, ik had alles tot in de details uitgezocht. Ik had de mogelijkheid om deze ingrepen te ondergaan en ik was niet bang om in me te laten snijden. Ik had alle vertrouwen in mijn arts en mijn lichaam om datgene te behalen wat ik graag wilde. Als ik nu in de spiegel kijk ben ik dolgelukkig met het beeld dat ik zie. Ik ben trots op mijn lichaam en op wat ik bereikt heb. Dat straal ik uit, iedereen mag het weten en laat ik het ook gewoon zien. Plastische chirurgie is niet iets geks, er hoeft geen taboe op te zitten, het is gewoon iets fantastisch om mee te mogen maken. Iemand die dit niet zelf  heeft ervaren zal nooit kunnen begrijpen wat zo’n ingreep met je gevoel en zelfvertrouwen kan doen. Wat mijn blogs en berichten voor lotgenoten betekenen is iets wat deze mensen ook niet (willen) zien of begrijpen en zij zullen daar ook totaal geen moeite voor willen doen om het wel te zien of begrijpen. Die illusie heb ik dan ook allang losgelaten.

Three solutions to every problem : 
Accept it, change it or leave it. If you can't accept it, change it. If you can't change it, leave it.

In de afgelopen jaren ben ik niet alleen fysiek veranderd maar ook mentaal heb ik een verandering doorstaan. Ik heb mezelf leren kennen, mijn prioriteiten bijgesteld en ben meer mijn grenzen gaan aangegeven. Ik probeer van alles het beste te maken door positief te blijven denken, te genieten en veel te lachen. Ik doe mijn stinkende best om me niet meer zo druk te maken over de meningen van anderen en situaties waar ik geen grip op heb en dat is soms best lastig. Vooral wanneer ik merk dat iemand of iets onrecht wordt aangedaan of wanneer mensen niet eerlijk zijn en liegen, daar kan ik echt niet tegen. Hoe zelfverzekerd ik over kan komen, hoe onzeker ik soms kan zijn en daar baal ik dan ook stevig van. Ik ben luidruchtig en heb soms een grote mond, maar ik heb een klein en breekbaar hartje,. Ik wil graag iedereen te vriend houden, maar ik merk dat me dat niet altijd meer lukt en dat ik dat ook niet meer wil. Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, waar en bij wie ik ook ben. Ik leer steeds beter afstand te nemen van personen en situaties die niet meer goed voelen, soms is het gewoon beter om te stoppen en afscheid te nemen. En daar kan ik het echt moeilijk mee hebben, het doet me dan vaak ook veel verdriet. Ik wil genieten van het leven en van alles wat ik heb, ik heb geen zin meer in al die negatieve energie en wil daar niet in blijven hangen, ik kies dan liever voor mijn eigen geluk!

Op 21 juli postte ik in mijn stories op Instagram een plaatje met de tekst “Today is a good day to make dreams come true”, mijn volgende story was een plaatje van de kliniek in Velp… En ja die stories maakten de mensen nieuwsgierig naar mijn volgende stap, maar ik was die dag alleen maar in de kliniek voor mijn laatste controle. Voor mijn gevoel ben ik nu wel “af” en ik heb dan nu ook nog geen verdere plannen. Ik kan met een waanzinnig tevreden gevoel in de spiegel kijken en trotser dan trots zijn op alles wat ik bereikt heb. Ik heb er hard voor gewerkt om hier te komen en Wiebren van den Berg zette voor mij op een fantastische manier de puntjes op de i en daar blijf ik hem altijd dankbaar voor. Wat ik altijd al zeg ik ben niet perfect en ik hoef ook helemaal niet perfect te zijn. Ik heb ook echt nog wel bepaalde delen van mijn lichaam waarvan ik denk dat deze mooier zouden kunnen, maar of ik dit nu zo storend vind en daarvoor weer onder het mes zou willen gaan daar twijfel ik over en zolang er twijfel is plan ik niks. Ik zal altijd moeten opletten met voeding en hard moeten blijven werken om een beetje in shape te blijven. Maar een ding weet ik zeker en dat is dat wanneer er weer iets hangen of die bepaalde delen gaan me echt te veel storen dan weet ik waar en vooral bij wie ik moet zijn.

De woorden die ik geregeld deel in de berichten op mijn Instagram, “Follow your heart”, “Make your dreams come true” en “Believe in magic” staan voor mijn life- en mindchange die ik de afgelopen jaren heb gemaakt. Ik volgde mijn hart, maakte mijn dromen waar en begon steeds meer te geloven in de magie van het leven. Mijn traject met plastische chirurgie is dan wel klaar, maar loslaten en vergeten kan ik het nooit, aan mijn keuzes word ik namelijk elke dag herinnert. Maar het is nu ook tijd voor nieuwe avonturen en daar zal onze zeilboot, een Saffier 6.5 Royale, hopelijk een grote rol bij gaan spelen. Een lang gekoesterde wens en een grote droom van ons beiden is werkelijkheid geworden. Ik vind het zo heerlijk om samen met Maarten over het water te sjezen, geen plan te hebben en te gaan waar de wind ons brengt. Het gevoel van vrijheid tijdens het zeilen vind ik echt magisch. Onze Saffier gaan we een nieuwe naam geven en ik mocht deze bedenken en ik gaf onze daysailer een naam die staat voor iets waar ik in geloof en dat is “Magic”!