Je bent niet alleen!
Al een tijdje ben ik bezig met het schrijven van dit blog, ik schrijf mijn verhaal gewoon, maar ondertussen zit ik ook wel vol twijfel of ik dit verhaal daadwerkelijk met de buitenwereld wil gaan delen. In mijn blogs over mijn buikwandcorrectie en mijn borstlift heb ik heel open laten zien hoe ik deze trajecten doorlopen heb met alle gevoelens en emoties die daarbij kwamen kijken. Dit verhaal is anders, dit verhaal vind ik gewoon een stuk heftiger om te delen. Dit verhaal gaat over het drama van mijn hormonen, hoe deze krengen mij jaren hebben getreiterd, hoe ellendig ik me soms voelde en wat ik daar uiteindelijk mee gedaan heb.
Hoe heftig ik het vind dat mensen lezen hoe ik me af en toe gevoeld heb, hoe goed het is denk ik dan ook wel weer om dit verhaal te delen. Zo kunnen vrouwen met soortgelijke klachten zien dat er echt wel een oplossing is voor deze ellende. Mijn motto is dan ook nu weer weg met de taboe rond de klachten van de overgang, maak het bespreekbaar en zoek hulp! Je bent niet alleen!
Donkere dagen
Op het moment dat ik in september 2022 aan dit blog begin te schrijven ben ik 49 jaar en zo’n 5 maanden oud, een prachtige leeftijd vind ik, ik ben nog in de bloei van mijn leven, gelukkig getrouwd en trotse moeder van een volwassen zoon en dochter. Jarenlang knalhard trainen en mijn veranderde levensstijl maken dat ik fitter en slanker ben dan dat ik ooit ben geweest. Na mijn buikwandcorrectie en borstlift zit ik veel prettiger in mijn velletje en voel ik me een stuk zelfverzekerder. Sinds een paar jaar volg ik vooral mijn hart, maak ik mijn dromen waar en geniet ik van het leven. Ik ben zo ontzettend trots op wat ik bereikt heb en ik voel me goed. Dat wil zeggen van de 28 dagen voel ik me er zo'n 25-26 dagen goed, top en happy en zijn er zo’n 2-3 dagen gewoon plat gezegd zwaar kloten.
Dit zijn de dagen dat mijn hormonen door mijn lijf gieren en ik de controle verlies over mijn gedachten. Op die dagen voel ik me zo onzeker, ben ik niet te genieten, valt voor mijn gevoel alles om wat ik heb, zie ik beren op de weg die er helemaal niet zijn en twijfel ik aan alles wat ik doe en vooral ben. Niks is meer positief of leuk, ik zit mezelf in de weg en het liefste wil ik alles waar ik mee bezig ben opgeven. Ik voel me ontzettend dik en lelijk, heb een kort lontje, ben heel emotioneel en ik zit gewoon tegen het depressieve aan. Ik raak soms zo overstuur en in paniek dat ik gekke dingen denk en af en toe ook doe. Ik heb het afgelopen jaar een aantal van dit soort donkere dagen gehad. Ik herken mezelf dan echt niet meer, want dit ben ik gewoon niet en zo wil ik ook echt niet zijn. Niet voor mezelf en ook zeker niet voor de mensen die me dierbaar zijn. Op die momenten kan ik die negatieve gedachten en gevoelens gewoon niet stoppen, hoe graag ik dat ook wil.
Terror Karin
In april 2021 deelde ik onderstaande bericht op Instagram en ik gaf het als titel "Terror Karin".
Een jaar of 4 geleden zat ik tegenover mijn huisarts (een aardige vrouw uit hetzelfde bouwjaar als mij) en vertelde het volgende aan haar: "Als er niet snel wat verandert dan ben ik bang dat ik binnenkort gescheiden ben, mijn familie en vrienden kwijt ben en ook nog een werkeloos door het leven moet". Een paar dagen per maand onder invloed van allerlei vrouwelijke hormonen was ik constant in "de ontplofstand". Ze keek me aan en schoot in de lach en ze meldde me toen heel relaxed: "ik denk dat je in de pre-overgang zit". Waaaaat ik? Ja jij! Duhhh 🙈🙈. En wat kunnen we daaraan doen? Nou je kan aan de pil gaan om je hormoonlevel een beetje stabiel te houden. Zo gezegd zo gedaan, wat een verademing was dat zeg.
Tot iets meer dan een half jaar geleden ... Bam!! Daar was "Terror Karin" weer! Een aantal dagen per maand. Hoe dat dan? Hormonen schoten toen dus compleet de verkeerde kant op. De pre-overgang is nu voorbij meldt dezelfde huisarts met dezelfde lach. Dussss nu is het de overgang? Yup ! Oeps 😜 Stoppen met de pil en afwachten was nu de enige optie nog. Op advies van een vriendin ben ik teunisbloemolie met Vit B6 gaan slikken, ik heb het idee dit wel helpt.
En toen? Toen werd het iets rustiger, maar nog niet helemaal. Elke maand voel ik me toch ietwat ellendig. "Terror Karin" is wel wat milder geworden. Ik heb vooral veel last van mezelf. Af en toe moet iemand in mijn buurt het nog ontgelden, maar ik ben er niet altijd zeker van of ik daar als enige schuldig aan ben.
Waarom moeten wij vrouwen dit toch allemaal meemaken? En dan heb ik het nu nog niet eens gehad over de ellende na die "barre dagen" en de struggles die ik heb met de plastic verpakkingen van de tampons. Misschien ga ik daar nog eens een post over schrijven 🤔
Nu zullen alle heren wel denken: waar heeft ze het over? Wij moeten die periodes van jullie zien te overleven, dat is ook niet niks. 🙈 Ok daar ben ik het wel een beetje met jullie eens, maar 50/50 was toch ook een goede optie geweest ??
Meer lezen op mijn Instagram? Volg mij hier!
En toen...
Na het schrijven van mijn Instagram post is het een tijdje best goed gegaan, het stoppen van de pil was een goede keuze, precies wat de huisarts en ik hadden verwacht. De pre-overgang was volgens haar de overgang geworden. De onrust was er zeker wel, maar niet zo erg als dat het geweest was. In de afgelopen maanden werden de klachten toch weer erger, veel erger durf ik eigenlijk wel te zeggen. In deze periode had ik veel stress doordat ik in een voor mij "ongezonde" werksituatie was beland, ik voelde me niet meer veilig op mijn werkplek en ging daardoor bijna dagelijks met buikpijn aan het werk. Ik liep echt op mijn tenen en hierdoor werden de dagen dat mijn hormonen aan het klooien waren voor mij niet meer te hanteren. Ik dacht serieus dat ik af en toe compleet gek aan het worden was en had het gevoel dat ik tegen een burn-out aan zat. De combinatie van stress en mijn hormonen versterkten mijn klachten in die periode enorm. Ik kreeg op een gegeven moment zelfs meer klachten, ik was wekenlang niet fit, ik was constant verkouden en ik kreeg last van mijn darmen. Het lukte me op een gegeven moment zelfs niet meer om met regelmaat te trainen, terwijl ik tijdens mijn Crossfit trainingen normaal gesproken mijn hoofd lekker leeg kan maken. Het werd tijd om voor mezelf te kiezen, ik ging op zoek naar een andere baan en trok ook maar weer aan de bel bij de huisarts, want zo kon ik niet verder!
PMS?
De afspraak met de huisarts is snel gemaakt en een paar dagen later ga ik samen met haar en een huisarts in opleiding in gesprek. Normaal gesproken zit ik altijd op een lijn met mijn huisarts, maar dit keer niet. Ze horen mijn klachten aan, het internet wordt geraadpleegd en boeken worden erbij gepakt, ze lezen en overleggen en komen tot de conclusie dat ik helemaal niet in de overgang ben, maar dat ik nu PMS (premenstrueel syndroom) heb. De overgang wordt op dat moment gewoon van tafel geschoven. Deze conclusie trekken ze omdat mijn menstruaties nog steeds heel regelmatig zijn en volgens hun kan je dan gewoon nog niet in de overgang zijn.
Ik vind het eigenlijk maar een vreemd verhaal. De huisarts gaat in overleg met een gynaecoloog van het plaatselijke ziekenhuis over een mogelijke behandeling. Ik wacht het allemaal maar even af. Twee weken later krijg ik te horen dat er twee manieren zijn om de klachten van PMS te behandelen, de pil of antidepressiva. Met de pil was ik al gestopt vorig jaar, dus om nu weer hiermee te starten vind ik een onlogische gedachte, zeker gezien mijn leeftijd en de kans op trombose. Dan is er nog maar een optie, antidepressiva, maar wil ik dit? Volgens de huisarts is dit wat ze mij kan bieden en heb ik verder geen opties. Ze schrijft een recept uit en ik haal de medicijnen van de apotheek en zet ze in de kast.....
Twijfels
Ik vind het heftig en heb enorm mijn twijfels over de diagnose PMS en nog veel meer over de behandeling. Na het afhalen van de medicatie lees ik de bijsluiter en struin het internet af, ik schrik eigenlijk best wel wat ik allemaal lees, dit is een heftige antidepressiva die ik voorgeschreven heb gekregen. De mogelijke bijwerkingen zijn niet gering en ik vraag me serieus af of ik dit echt wel wil. Voor één bijwerking had de huisarts me gewaarschuwd en dat was dat ik wel zou kunnen gaan afvlakken in mijn enthousiasme. Ik hoor juist van iedereen dat ik na mijn buikwandcorrectie en borstlift zoveel meer straal en deze energie wil ik eigenlijk niet kwijtraken. In die zelfde week krijg ik ook te horen dat ik een andere baan heb, ik kan weg uit die voor mij stressvolle situatie. Ik ga terug naar mijn vorige werkgever, waar ik ook weer contact met patiënten zal hebben. Dit is wat ik echt miste in mijn vorige baan en waar zeker weten mijn kracht zit (al zeg ik het zelf) en waar ik energie uithaal. Daarnaast gaan we dan ook lekker zeilen bij Corfu (Griekenland) en op zee laat ik gewoon even alles los en kom ik volledig tot rust. Ik besluit samen met manlief eerst nog niet te starten met de antidepressiva en af te wachten wat er tijdens de volgende menstruatiecyclus gaat gebeuren. De klachten zijn er dan echt wel, alleen een stukje milder als de afgelopen maanden, ze zijn voor mij (en mijn omgeving) op dat moment wel hanteerbaar.
Verwijzing
Na de vakantie bel ik met de huisarts om aan te geven dat ik de antidepressiva niet wil slikken, ik geef aan dat dit voor mij niet goed voelt. Haar reactie is als enige; tja dan houdt het hier op, ik heb geen andere mogelijkheden meer voor je. Ondertussen heb ik natuurlijk mijn onderzoek online verder voortgezet en weet dat ik verder wil kijken wat ik wel kan doen aan mijn klachten. Tijdens gesprekken die ik heb gevoerd over dit onderwerp met vriendinnen merk ik dat ik zeer zeker niet de enige ben met dit soort klachten. Wat is het fijn dat er herkenning is. Ik hoor tijdens een van deze gesprekken over gynaecoloog dr. H. Oosterhof van Bergman Clinics Vrouw en zijn succesvolle behandelingen met een hormoon therapie (meer informatie over dr. H. Oosterhof vind je onderaan dit blog). Zal deze arts dan misschien wat voor mij kunnen betekenen? Ik besluit dat ik graag met hem het gesprek aan wil gaan en vraag de huisarts om een verwijzing te maken voor de kliniek. Ze reageert niet heel enthousiast op mijn vraag, maar schrijft toch de verwijzing voor me uit.
Gynaecoloog
De afspraak bij Bergman Clinics in Heerenveen wordt gemaakt en ik ga een paar weken later op consult bij dr. Oosterhof. Er zijn ondertussen 4 maanden na mijn afspraak bij de huisarts verstreken. Tijdens een zeer prettig gesprek vertel ik de arts mijn verhaal, welke diagnose mijn huisarts had gesteld en over de behandeling die zij voor mij had bedacht. Zijn taal is duidelijk, dit is allemaal onzin! Een vrouw van 49 is een vrouw die in de overgang is, want de overgang begint zo'n beetje bij de leeftijd van 45 en dit geldt ook gewoon voor iemand die nog regelmatig menstrueert. Het is onwaarschijnlijk dat er maandelijks nog een eisprong plaats vindt vertelt de arts.
Je klachten lijken inderdaad op de klachten die bij PMS horen, maar je bent gewoon in de overgang en daar passen deze klachten zoals jij ze beschrijft ook bij. Een vragenlijst met mogelijk andere overgangsklachten wordt op me afgevuurd, maar ik moet echt overal nee op antwoorden. Ik heb geen opvliegers, geen slapeloze nachten, geen last van vermoeidheid of wat er nog meer bij kan komen kijken. Het enige waar ik ja op kan zeggen zijn mijn ernstig hevige menstruaties en die vreselijke stemmingswisselingen.
Over de antidepressiva die ik voorgeschreven had gekregen is de arts totaal niet te spreken, hij vertelt me dat deze veel te heftig zijn en dat de dosering zeker vijf keer te hoog was in deze situatie. Hij geeft aan dat wanneer ik deze pillen was gaan slikken dat ik als een “dood vogeltje” op de bank was beland. Mijn gevoel was dus goed en ik ben blij en opgelucht dat ik nooit met die gestart ben.
Hormoonsuppletie
Dan volgt er van de arts een plan waar ik wel happy van wordt. Hij zegt; we gaan je klachten van de overgang behandelen met een lichte hormoonsuppletie, ook wel HST (hormoon substitutie therapie) of HT (hormoon therapie) genoemd. Dit houdt in dat we hormonen toedienen die het lichaam zelf niet meer produceert, dit moet je echt gaan helpen. Ik krijg een estradiol gel (het natuurlijke oestrogeen) en omdat ik nog een baarmoeder heb wordt dit gecombineerd met het natuurlijke progesteron. Dit is ter bescherming tegen overmatige aangroei van het baarmoederslijmvlies, zodat er geen onrustige cellen of zelfs baarmoederkanker kan ontstaan. De gel moet ik dagelijks op een vast tijdstip smeren en de tabletten moet ik afwisselend 2 weken wel en 2 weken niet slikken.
Antidepressiva wil de gynaecoloog nu nog niet voorschrijven, we gaan eerst alleen de hormonen proberen. Mocht het uiteindelijk nog wel nodig zijn om deze te gebruiken dan kan dat altijd nog, alleen dan een heel lichte dosis van een natuurlijk middel. Ik voel me opgelucht, gehoord en begrepen en er is dus echt nog wel iets aan mijn nare gevoelens te doen. Helpt de HST niet voldoende dan heb ik dus nog een optie achter de hand.
Heftige start
De dag na mijn gesprek kan ik starten met de medicatie, in de avond slik ik de progesteron pillen voor het slapen gaan. Dit was ook het advies, want één van de bijwerkingen is dat je een beetje dizzy kan worden na het slikken. Dat heb ik dan ook gemerkt, hola mijn hele bed was aan het bewegen…. Ik leek wel dronken, wat een gekke gewaarwording zeg. Gelukkig heb ik deze ervaring maar één keer gehad, daarna bleef het rustig in mijn bed. De gel smeerde ik voor het eerst in de ochtend en dat bleek op dat moment niet de slimste keuze te zijn. Het is bekend dat bij het starten van de hormonen dat de klachten tijdelijk kunnen verergeren, zo ook bij mij.
Die dag zaten de emoties torenhoog, de gevoelens vlogen van hot naar her en dat terwijl ik “gezellig” aan het shoppen was met mijn dochter. Ik heb de dag “overleefd” en mijn lieve dochter ook…. Gelukkig! En dit was gewoon maar één dag, daarna bleef het rustig.....
Evaluatie
Zes weken na mijn eerste consult heb ik een telefonische afspraak met dr. Oosterhof om te evalueren hoe het gaat. Door een strakke tijdsplanning van mij op de dag van het telefonisch consult en een verlaat telefoontje van de arts stond ik dus tussen de aardappelen en de uien in de Appie met hem te praten over mijn mood, menstruaties en alles wat erbij komt kijken… No Shame!. Ik vertel hem opgewekt dat ik echt verstelt sta hoe goed het met me gaat en hij schiet in de lach, want hij had namelijk gewoon niets anders verwacht en vindt het fijn om te horen.
De nare gevoelens en die heftige emoties die ik elke maand had zijn tot op de dag van vandaag gewoon weg. Ik vond het in het begin best wel gek, want ik zat er natuurlijk altijd wel een beetje op te wachten dat het mis zou gaan en nu gebeurde er gewoon helemaal niks noppes nada. Mijn mood blijft sinds ik met de HT ben begonnen zo goed als stabiel, ik voel me rustig en goed! En tuurlijk ik heb echt nog wel een offday, ik maak me zorgen om meerdere dierbaren en daardoor ben ik wel eens verdrietig of chagrijnig, maar zeg eens eerlijk die offdays heeft iedereen wel eens en dat is ook heel normaal. Nu merk ik dat wanneer ik me een dag wat minder voel dat deze niet hormoon gerelateerd is.
Samen met de arts besluit ik dat de extra antidepressiva, wat nog een optie was, echt niet nodig is op dit moment. Het effect dat de HST op mij heeft is voor mij voldoende, dit had ik toch nooit verwacht. Ik mag gewoon doorgaan op deze manier is zijn antwoord en over een maand of drie zullen we weer contact hebben om dan opnieuw de behandeling te evalueren. Een telefonische vervolgafspraak wordt ingepland. Alleen zie ik de arts iets eerder terug dan dat we beiden hadden verwacht… dit verhaal wordt waarschijnlijk wel vervolgd....
Lieve groet,
Karin
HST in Nederland
In Nederland was het tot voor kort niet vanzelfsprekend dat vrouwen met overgangsklachten behandeld werden met hormonen, in de landen om ons heen gebeurt dit al jaren wel met succes, Ik vraag me dan ook serieus af waarom ze hier dan de dames laten "klungelen" met hun klachten terwijl dit niet echt nodig blijkt te zijn. Gelukkig wist ik mijn weg te vinden naar een arts die hier wel mee werkt. Op het moment dat ik dit blog online zet, zijn gelukkig de richtlijnen voor huisartsen een maand geleden veranderd en zullen deze hopelijk ook gaan werken met de hormoontherapie om klachten van de overgang te verlichten. Goed nieuws voor de Nederlandse vrouw!
Over gynaecoloog Dr. H Oosterhof
Bron website Vrouwenindeovergang.nl: "Oosterhof is gespecialiseerd in benigne gynaecologie (afwijkende uitstrijkjes, overgang en cyclusstoornissen inclusief kleine ingrepen). Vooral de overgang heeft zijn speciale aandacht. Hij ziet al vele jaren heel veel vrouwen met overgangsproblematiek en doet er ook wetenschappelijk onderzoek naar. “Er is een relatie tussen de hoogte van het ziekteverzuim op de werkvloer en klachten van de overgang. Sommige vrouwen krijgen zelfs een burn-out of depressie door klachten rondom de overgang. Met een beetje flexibilisering blijven deze vrouwen toch behouden op de werkvloer.” Hij wil van de werkvloer een veilige plek maken voor vrouwen in de overgang". www.vrouwenindeovergang.nl
Reactie plaatsen
Reacties